بازسازی کلینیک تغذیه و لاغری، اثر پوریا احمدی
ویلای خاکستری، اثر رضا اسدزاده و شبنم خلیلپورفرویلا هماشهر
اثر سامان احمدی
این پروژه با عنوان باز طراحی به اینجانب پیشنهاد شد. با توجه به خط فکری طراح دوم، پروژه دستخوش تغییراتی بوده است.
پس از اتمام پروژه از شخص سومی که به عنوان عکاس پروژه نیز معرفی شده، خواستیم تجربه‌ی حسی خود از بودن در فضا را بیان کند:
*لازم به ذکر است طراحی اولیه بر عهده مهندس امین میری بوده است.
به عنوان یک تجربه‌گر فضایی و البته عکاس، زمانیکه در فضای معماری قرار می‌گیرم، آن را با تمامِ حواس انسانی ام تجربه می‌کنم.
به عقیده‌ی من، آنچه که از معماری در گذر زمان باقی خواهد ماند، تجاربی ساده، جزئی و لذت‌آفرین خواهد بود که ساکنین در جریان زیست روزمره‌شان تجربه خواهند کرد.
در مواجهه با فضا تمام حواس انسانی‌ام را فارغ از آنچه پیشتر دیده‌ام و آموخته‌ام، به رسمیت می‌شناسم.
اتمسفر فضایی پس از مواجهه در ذهن و کالبد انسانی‌ام باقی می‌ماند. فارغ از هرگونه کلی گویی در ارتباط با فرم و فضای معماری، مایلم به جزییات بپردازم.
جزییات تمام آن چیزی ست که در من به عنوان تجربه‌گرِ فضا باقی می‌ماند.
اینجا، جداره‌های شیشه‌ای، تنها در خدمت دیالکتیک نیستند. چیزی فراتر از ارتباط و پیوستگی درون و بیرون را تجربه می‌کنیم. گونه‌ای آمیختگیِ نو از معماری و طبیعت، که دیوار تعریف پیشین خود به مثابه تفکیک کننده و پنجره معنای خود به مثابه گشودگی و ارتباط را حفظ می‌کند و در عین حال معنایی تازه‌تر می‌یابد.
انتخاب هوشمندانه پرده‌های پشت جداره‌های شیشه‌ای، احساسی از کاغذ شوجی را پدید می‌آورند. مانع نفوذ مستقیم نور به درون می‌شوند و در همان لحظه جداره به مثابه بستری برای بازنمود طبیعت و آنچه پیرامون بنا جریان دارد، ظاهر می‌شود.
آنچه می‌بینیم ترکیبی است از نوری ملایم و مات که از باغ به درون نفوذ می‌کند، با رنگِ پرده ترکیب می‌شود و در کنار سایه‌ها فضایی دلفریب می‌آفریند.
جداره بستری می‌شود برای باز تعریف طبیعت. جداره به اثری هنری می‌ماند که در بُعد زمان پیوسته دگرگون می‌شود.
کافی است از سطح صاف پله‌های فلزی پایین بیایی، خنکی دلچسبِ فلز را کف پایت احساس کنی و روی صندلی کنار شومینه آرام بگیری، صدای سوختن چوب را از حجم سنگین، کدر و گرمابخش فلز شومینه بشنوی، از جداره‌ای شیشه ای به انتهای باغ چشم بدوزی، صدای بهم خوردن دانه‌های برف را بشنوی و غرق در خیال شوی.
کتاب سال معماری معاصر ایران، 1399
____________________________
عملکرد: مسکونی
_______________________________________
نام پروژه: ویلا هماشهر
عملکرد: ویلایی
شرکت-دفتر طراحی: دفتر طراحی سامان احمدی و همکاران
معماران اصلی: سامان احمدی
طراحی و معماری داخلی: سامان احمدی
کارفرما: مهندس داوود محمودی
مجری: مهندس داوود محمودی
نوع تاسیسات: گرمایش از کف-اسپلیت
نوع سازه: اسکلت بتنی
آدرس پروژه: هماشهر-کوچه جنب آب معدنی ایوان آب
مساحت زمین: 5000 مترمربع
زیربنا: 310 متر مربع
کارفرما:مهندس داوود محمودی
تاریخ شروع 1397/ تاریخ پایان ساخت1399
عکاس پروژه: خاطره عشقی
ایمیل: saman.ahmadi1986@gmail.com
اینستاگرام: saman_ahmadi_1986
Homashahr Villa, Saman Ahmadi
Project Name: Homashahr Villa \ Function: Villa Office
Company: Saman Ahmadi & Partners \ Lead Architect: Saman Ahmadi
Interio Design: Saman Ahmadi
Mechanical Structure: Split \ Structure: Concrete Structure
Executer: Davood Mahmoodi \ Location: Shiraz, Iran
Total Land Area: 5000 Sq.m
Area Of Construction: 310 Sq.m \ Client: Davood Mahmoodi
Date: 2018- 2020 \ Photographer: Khatereh Eshqi
Email: saman.ahmadi1986@mail.com \ Instagram: @Saman_ahmadi_1986
as a space experimenter and, of course, a photographer, when I am in an architectural space, I experience it via all my senses.
In my opinion, what would be left of architecture with the passage of time is the residents’ simple, partial, and enjoyable daily experiences.
Encountering space, I recognize all my senses regardless of what I have already seen and learned. After this encounter, the space’s atmosphere remains in my mind and body. Regardless of any generalization about architectural form and space, I would like to deal with the detail.
Detail is the only thing that remains in me, as a space experimenter.
Here, the glass walls are not just for the dialectic. We experience something beyond the relation and the connection between the inside/interior and the outside/exterior. There exists a kind of new combination of architecture and nature, through which the wall and the window keep their former definitions, as a partitioning tool and an opening and connection respectively, and simultaneously gain newer ones. The wise choice of the curtains behind the glass walls reminds us of the shoji paper, preventing the direct ray of light, but at the same time reflecting nature and what is happening around the building.
What we see is a mixture of gentle and dim light penetrating inside, from the garden. It combines with the curtains’ color and makes a charming space alongside the shadows. The wall redefines nature. It resembles an art work which constantly changes over time.
Just walk down the smooth metal stairs, feel the pleasant coolness of the metal in the soles of your feet, get seated in the chair by the fireplace, listen to the burning logs in the heavy, dark, heating metal of the fireplace, look at the garden through the glass wall, listen to the snowflakes hitting each other and daydream.
مدارک فنی
مطالب مرتبط
