طرّاحی داخلی از ماریا رودریگِث‌‌ ـ کارّنیو ویانگومِث
متن از میرکو بِچِن
عکّاسی از کنراد ؤایت
ترجمه‌ی علیرضا سیّداحمدیان

Un Segno Nuovo

A Ibiza Un Edifico Razionalista
Rivisita La Tradizione Abitativa Locale
Interior Design Di María Rodriguez-Carreño Villangómez

سرزندگیِ حیاتِ اجتماعی در جزیره‌ی ایبیثا (Ibiza) صاحب‌خانه‌ی یک ملک ویلایی را مجبور به گزینش میان زندگی در عزلت و تنهایی در نصف ایّام سال، و مشغله‌ای جنون‌آسا در مابقی اوقاتِ سال کرده است. صاحب‌خانه با خنده می‌گوید: «ایبیثا از مراکز حیات شبانه در کلّ قارّه‌ی اروپاست، با این تفاوت که زیبایی طبیعیِ خود را دارد.»
بنای ساختمان قبلاً به حال خود رها شده بود و در شرایط نامطلوبی به سر می‌برد، و با این وجود صاحب‌خانه به خاطر علاقه‌ای که به حجم سنگی و توده‌ی ساختمان داشت و دلبسته‌ی طبیعتی بود که این توده را محاط کرده بود، نتوانست از آن دل بکند. او می‌گوید: «من از ایده‌ی زندگی کردن در خانه‌ای با ساخت مصنوعی هیچ لذّتی نمی‌برم، به‌خصوص خانه‌ای که بر اساس مدلهای تیپیک خانه‌های بومی جزیره ساخته شده باشد. من خانه‌ای می‌خواستم اساساً مدرنیستی، که مُلهم از هندسه‌ی صُلب و انعطاف‌ناپذیر لوکوربوزیه‌ای باشد.» این درخواست او سرانجام به نتیجه‌ی مطلوب رسید. در نزدیکی ویلا جادّه‌ی پیچ در پیچی هست که از بلندیِ تپّه‌ای بالا می‌رود و با گذشتن از آن دفعتاً سازه‌ای به چشم می‌آید که گویی از عدم سر بر آورده است. رنگ سبز و خاکستریِ این سازه از دور با دهکده هماهنگ به نظر می‌رسد. ساختمان ظاهر آراسته و نجیبی دارد که بر زمینه‌ی انحناهای تپّه و درختانِ آن جلب نظر می‌کند. ساختمان اصلی از سه بلوک اصلی تشکیل شده که یکی از آنها بزرگتر از بقیه است و هرکدام یک تراس دلباز و وسیع دارد.

این ساختمان طویل در طول خود مُشرف به استخری بزرگ است. در داخل ساختمان دهلیزی به ارتفاع هفت متر و بعد از آن یک کوریدور نورانی (به قول صاحبخانه، «یک تونل») وجود دارد که به قلب خانه راه می‌بَرَد و اتاق نشیمن، آشپزخانه، و منطقه‌ی ناهارخوری با پنجره‌هایی که به سبک پنجره‌ی خانه‌های روستایی منطقه درست شده‌اند، در آن واقع‌اند. سپس نوبت به منطقه‌ی خواب و استراحت خانه می‌‌رسد، با فضایی برای شنیدن موسیقی و تماشای تلویزیون، جایی که یک تخت‌خواب بزرگ به رنگ ارغوانی بیننده را برای لم دادنی کوتاه به سوی خود دعوت می‌کند.
صاحب‌خانه می‌گوید: «خانه، حتّا در مدرن‌ترین صورتِ خود، با سردخانه تفاوت دارد. این خانه گرم و دلپذیر و خوشامدگوست، بی‌آنکه حال و هوای قدیمی‌اش را از دست داده باشد.» طراح داخلی ماریا رودریگِس‌‌کارّنیو ویانگومث بدون آن که فضا را از پرده و موکت پُر کند، نهایت ظرافت را در کار خود به ثمر رسانده است. او در عوضْ ترکیب متقارنی از رنگهای گوناگون و مختلف را در فضاهای داخلی به کار گرفته و اشیاء هنری را به طرزی عاقلانه در فضا توزیع کرده، و در هر جا عنصری مرکزی را نظم داده که باعث تمرکز نگاه بیننده می‌شود. قفسه و دربها از چوب گردو، و کفپوش از سنگ تراورتن پرتغالی به رنگ کرم هستند.
در حین عبور از یک فضا به درون فضای دیگر، بیننده که لبان خود را به ستایش از طراح و سلیقه‌ی حاکم بر مجموعه می‌گشاید، و با عبور از جلوی پنجره که نمای زیبایی از دهکده را قاب‌بندی کرده، از نورِ حاصل از حیاتِ اجتماعی و سرزندگیِ محیطِ عمومیِ جزیره سرمست می‌شود. به این ترتیب گویی در یک دهکده‌ی مرفّه در سالهای دهه‌ی 1950 روی تپّه‌های هالیؤود به سر می‌برد و زیر پایش شهر لوس آنجلس قرار دارد.