برای بسیاری از ما معماران طراحی و ساخت خانه‌ی خود از دشوارترین موضوعات و شیرین‌ترین رویاها است. من هم به عنوان یکی از همین افراد همیشه در این فکر بودم که خانه‌ای که برای خود طراحی می‌کنم می‌بایست چگونه و چه شکلی باشد؟
همسرم نقاش و مجسمه‌ساز است؛ ما ساکنین آپارتمانی بودیم که نه فضایی کافی برای فعالیت‌های هنری و نه روحیه‌ای درخور زوجی هنرمند داشت. پس تصمیم بر فروش آن آپارتمان ملال‌آور و خرید خانه‌ای در حد توان گرفتیم. با وجود محدودیت در بودجه و زمان می‌توانستیم به دنبال خانه‌ای میانسال با ساختی نه چندان جدید باشیم و به سرعت به بازسازی آن بپردازیم.؛ خانه‌هایی در حدود ۴۰ سالگی، کمی کمتر کمی بیشتر.
از بخت بلند و یاری اقبال، ما خریدار همان اولین خانه‌ای شدیم که مشاور املاک نشانمان داده بود؛ بدون دیدن خانه‌ي دیگری. شاید کمی عجیب می‌نمود ولی من این خانه را حتی پیش از دیدن درون آن پسندیده بودم؛ آن هم برای شماره‌ی پلاکی که نشانی از نیک‌بختی در خیال من داشت. پلاک خانه شماره ۷ بود. عددی که در باور ایرانیان دارای جایگاه ویژه‌ای است. همچنانکه در گا‌ه‌شمار ایرانی، هر روز از ماه نام خاصی و هفتمین روز هر ماه، اَمُرداد نام دارد. در ساختمان ذهن من که متولد همین ماه هستم، این عدد یادآور بسیاری خاطرات شیرین و خنده‌های سرخوشی زندگی است.
بعد از دیدن داخل خانه، علاقه‌ی ما به او دو چندان شد؛ پلانی ساده با کیفیت‌ فضایی مناسب داشت، اگرچه کمی گرفته به نظر می‌رسید اما روشن بود که با اندکی تغییرات می‌توان خانه را به وضعیت مطلوب ارتقاء داد. از آن خانه‌هایی که مهمان‌خانه، با چند پله بالاتر از سایر قسمت‌ها جدا می‌شد و این روزگار بیشتر در خاطرات کودکی و مهمانی‌های آن روزها یافت می‌شود تا در دنیای واقع.
برای اسباب کشی و تحویل آپارتمان ۱۰۱ روز فرصت داشتیم؛ به این معنی که طراحی و اجرا می‌بایست تنها ظرف ۱۰۰ روز به پایان می‌رسید؛ و با وضعیتی که خانه در آن بود کمتر کسی باور داشت که چنین کاری انجام شدنی باشد. از همان روز اول فرآیند ساخت و طراحی توامان آغاز شد؛ اما نه به روش‌های معمول. چراکه، فرصتی برای برداشت و تهیه نقشه‌ها و سه‌بعدی و تصویر‌سازی وجود نداشت. طراحی، پیوسته در محل و در طول زمان اجرا، انجام می‌شد و گهگاهی برای پیشبرد کار کارگاه کروکی‌هایی ساده تهیه می‌‌گردید. تمامی نقشه‌ها و ترسیماتی که پیش روی شماست پس از اتمام پروژه و برای مسابقه معماری آماده شده است.
تمامی فرآیند تخریب ۱۵روز به طول انجامید. سازه‌ی بنا که متشکل از دیوارهای باربر و طاق‌های ضربی بود نیازی شدید به تقویت داشت. به توصیه‌ی مشاور ایستایی، استحکام‌بخشی نقاط حساس صورت گرفت و تخریب عناصر اضافی به سرعت انجام شد. در این میان آنچه این فرآیند را دشوارتر می‌ساخت، تنگی وقت و هزینه‌های پیش‌بینی نشده‌ای بود که صرف اصلاحات ‌می‌شد؛ بودجه به شدت محدود بود.
تاسیسات مکانیکی و الکتریکی نه چندان کارآمد و فرسوده بود و گرمایش و سرمایش به وسیله‌ي بخاری و کولر آبی تامین می‌شد. گرمایش به پکیج و رادیاتور ارتقا یافت. به دنبال رادیاتورهای قدیمی ولی کار نکرده‌ای بودم. بعد از جست وجوی بسیار تنها توانستم ۷ عدد پیدا کنم. نشانه‌هایی که ذهن و باور من آنها را بی‌ارتباط با خانه نمی‌یافت.
سازمان فضایی و عملکردی خانه در عرض به ۳ بخش تقسیم می‌شد، اگرچه فضاها از لحاظ عملکردی دارای استقلالی نسبی بودند اما کمترین ارتباطی با یکدیگر نداشته و همین، دلیلِ تنگی و دلگیری خانه می‌نمود. روشن بود با افزایش ارتباط بین این بخش‌ها و ایجاد گشایش در میان آنها این موضوع حل شدنی است. آشپزخانه با اتاق خواب جنوبی جای عوض کرد و گشودگی بزرگی در میان دیوار آشپزخانه، جهت ارتباط بهتر با فضای نهارخوری ایجاد شد. همچنین، در دیوار روبروی این گشودگی، در نهارخوری گشایش کوچکتری ایجاد شد و به این وسیله محوری شرقی غربی، از مهمان‌خانه تا آشپزخانه پیدا گردید. همچنین، دیوار جداکننده‌ مجاور پله‌ی مهمان‌خانه، در جهت ایجاد یک محور شرقی-غربی دیگر از مهمان‌خانه تا نشیمن، حذف گردید. دیگر اینکه، به جای پله‌ی بام که از جنس آهن و به شکلی موقت در نورگیر داشت. حمام و پله‌ای جدید ساخته شد و در بالای آن آتلیه همسرم با ارتباط مستقیم با فضای بام ایجاد گردید.
همیشه استفاده از قوس و منحنی در نماهای بیرونی و داخلی و برش‌ها را دوست داشتم و بر این اعتقاد هستم که قوس نیم‌دایره به خاطر صورت خالصی که داراست، باعث ایجاد حس عمیقی از آرامش شده و تاثیر مطلوبی بر بیننده می‌گذارد. بدین ترتیب، تصمیم بر استفاده از قوس‌های نیم‌دایره گرفتم. هم در اصلاح نماهای بیرونی و هم در فضای داخلی. بخشی میانی و اصلی ورودی نمای شمالی، به منظور دعوت‌کنندگی بهتر و هماهنگی با نمای جنوبی دچار تغییرات گردید و البته از محدودیت‌های اعمال شده از طرف شهرداری بی‌نصیب نماند.
برای صرفه‌جویی در هزینه و زمان، نیمی از دیوارهای تراشیده شده با همان بافت آجری حفظ شد. حتی بخشی از طاق ضربی نهارخوری و آشپزخانه را بدون پوشش زیباتر یافتم. همچنین، به فکر استفاده از مصالح بازیافتی بودم و به این منظور در سقف مهمان‌خانه، از تخته‌های قالب‌بندی مستعمل و دورانداخته شده‌ای که بدون نیاز به رنگ و پوشش و فقط تمیزی، ظاهری شایسته و مناسب با فضای خانه داشتند، نصب گردید؛ کاملا رایگان. برای کف، کاشی آبی اصفهان که نسبت به سنگ و سرامیک ارزانتر و با حال و هوای خانه هماهنگ می‌نمود، اجرا شد و به جای دستگیره آماده برای کمد و کابینت، از وزنه‌های 100 گرمی، که در آهنگری سال‌ها مشتری نداشت، استفاده گردید. بسیار ارزان.
همسرم همیشه دوست داشت در خانه‌ای زندگی کند که امکان تبدیل سریع به یک گالری موقت را دارا باشد. به همین علت در نورپردازی از تجهیزاتی استفاده گردید که این امکان را فراهم می‌کرد. همیچنین، دیوارهای ساده خاکستری و در قسمت‌هایی همراه با کمی بافت آجر، آماده‌ی نمایش انواع تابلوها می‌شدند. برای طراحی درب ورودی ماشین و درب وردی‌خانه، به فکر سبک سقاخانه‌ای افتادم، آهنی. هم با فلزهای استفاده شده در ورودی شمالی و نمای جنوبی هماهنگ بود و هم با حال و هوای داخلی پروژه.
همچنین، دوست داشتم در جایی نشانی از امرداد و داستان عدد ۷ وجود داشته باشد. به فکر نماد ماه امرداد یعنی شیر افتادم. درب ورودی ماشین، با الهام از نقش شیر در فرش‌های عشایری طراحی گردید تا یادگاری از این داستان باشد. ۱۰۰ روز بعد از اولین روز شروع اجرا، پروژه کامل به اتمام رسید و تصادفی در این خانه، ۱۳ قوس نیم دایره اجرا شد.

کتاب سال معماری معاصر ایران، 1398
____________________________
عملکرد :مسکونی، بازسازی، طراحی داخلی

___________________________________________             

نام پروژه: خانه شماره 7
عملکرد: مسکونی
معماران اصلی: کامران کوپایی
کارفرما: کامران کوپایی، سارا سرتیپی زاده
همکاران طراحی: الهام آذرنسب، شهرزاد معصومی، ساچناز آقایی، نگار مشرف
تهیه نقشه‌های فاز 2: الهام آذرنسب
آدرس پروژه: اصفهان، چهار باغ بالا، کوچه هدایتی، بن‌بست میخک، پلاک 7
مساحت/زیربنا: مساحت زمین: 308 متر مربع؛ زیربنا: 250 متر مربع
طراحی و دکوراسیون داخلی: کامران کوپایی
اجرای پروژه: کامران کوپایی
نوع سازه: دیوار بابر و طاق ضربی
نوع تأسیسات: کولر آبی و رادیاتور
سرپرست کارگاه: مسعود هرندی، معین ظفربخش
نظارت پروژه: کامران کوپایی
تاریخ طراحی: ۵ آذر ماه ۱۳۹۷
تاریخ شروع ساخت: ۵ آذر ماه ۱۳۹۷
تاریخ پایان ساخت: ۱۵ اسفند ماه ۱۳۹۷ در مدت ۱۰۰ روز
عکاسی پروژه: احسان حاج رسولی‌ها
بودجه‌ی کل: 350 میلیون تومان

HOUSE NO.7, Kamran Koupaei

Project’s Name ـ Function: House No. 7, Residential
Office ـ Company: Amordad Design Studio
Lead Architect: Kamran Koupaei
Design Team: Elham Azarnasab, Shahrzad Masoumi, Sachnaz Aghaei,
Negar Moshref
Mechanical Structure ـ Structure: Radiators, Barrier Wall, Steel Column
Interior Design: Kamran Koupaei
Location: Esfahan
Total Land Area ـ Area Of Construction: 308 m2, 250 m2
Client: Kamran Koupaei, Sara Sartipizadeh
Date: 2019
Photographer: Ehsan Hajrasouliha
Website: www.amordadco.com
Email: Kamran.arch@gmail.com

This 55-year-old house was in desperate need of renovation. Because we only had 100 days to design and rebuild, there was no time to prepare renders or any kind of documents before execution; therefore, the sketching was done at the site during the execution.
The plan was divided into three parts with the minimum connection. The kitchen was replaced with the south bedroom; a large opening was created between the kitchen and the dining room as well as a smaller opening between the dining room and the living room to improve the visual connectivity. The partition near the guest staircase was removed to create a further east-west axis from the seating room to the living room. A new bathroom and staircase were also built at the place of the patio, on the top, my wife’s atelier was created with direct connection to the roof.
I have always liked the use of arches and curves in exterior and interior views and sections. Because of its pure form, the semicircular arch gives you a deep sense of relaxation. Therefore, I decided to use semicircular arches, both in the exterior and interior.
To save money and time, I decided to keep some walls and ceilings exposed, without finishing materials, therefore, you can see brick texture everywhere. Also, I was thinking about using recycled materials. To achieve this goal, the ceiling of the living room was covered with recycled wood which did not need any coloring or coating, completely free of charge. I chose dark blue tile for the floor, the blue tile of Esfahan, which was cheaper than ceramic and stone; it was also in more harmony with this project’s atmosphere.
The rail lighting system was used to allow the space to be quickly converted into a temporary gallery, with simple gray walls and some brick texture.