مسجد جامع فرومد
گائتانو پسکه معمار، طراح صنعتی و طراح مبلمان ایتالیا

نورپردازی خانه‌ی اپرای سیدنی

نورپردازی خانه‌ی اپرای سیدنی
از کانسپت تا اجرا
آوا رحیمی فاراب، ساجده نکیسافر

The Sydney Opera House Lighting From Concept to Installation

مشخصات پروژه
تیم طراحی: شرکت معماران اوتزون، جانسن پیلتِن واکر
مدیریت پروژه: شرکت مدیریت سی.جی.پی. سهامی خاص با مسئولیت محدود
سازنده: شرکت هانسن یونکن و لوکاس استوارت (متخصص بازسازی تیرها و دیوارهای بتنی)
نورپردازی: جی.پی.دابلیو. و استینسن‌وارمینگ
مجری تأسیسات مکانیکی و الکتریکی: استینسن وارمینگ
مهندسین آکوستیک: شرکت آروپ آکوستیک

«هنگامی که ساختمانی مانند اپرای سیدنی را نورپردازی می­کنید، مانند آن است که اثری از یک نقاش برجسته را رنگ ­آمیزی می­کنید و هر قلم شما باید تمامی بنا را کیفیت بخشد.»، استینسن‌وارمینگ (طراح نورپردازی خانه‌ی اپرای سیدنی)
اهداف نورپردازی برای ساختمان­ها در شب می­تواند از هدف ساده و اولیه‌ی دیده شدن در شب آغاز شده و تا سطح برنامه‌ریزی‌های کلان برای در‌آمدزایی شهرها و کشورها پیش رود. هر نوع نورپردازی حرفه‌ای می­تواند اهداف متعالی زیباشناختی را دنبال کند و به منظور هویت‌بخشی به خودِ ساختمان، منطقه‌ی شهری اطراف آن و یا حتا شهر به‌کار رود. امروزه سازمان‌های شهرداری و کشورها به منظور جذب گردشگر و همچنین جذب سرمایه‌گذاری، همواره در پی نورپردازی هر‌چه بهتر بناهایی هستند که با صرف هزینه‌های گزاف از سوی دولت‌ها ساخته شده‌اند و باید با برنامه‌ریزی‌های دقیق به منبع جدیدی برای درآمد‌زایی تبدیل شوند.
خانه‌ی اپرای سیدنی با بیش از 50 سال قدمت، نماد شهر سیدنی است. این بنا به دلیل کارکرد نمادین خود، باید پیوسته هویت خود را ابراز نماید. اهمیت و جایگاه این مکان، نیاز این بنا به نورپردازی مناسب و ویژه را توجیه کرده و بدیهی می‌داند. در ابتدا تکنیک‌های ساده و اولیه‌ای از نورپردازی، این مرکز فرهنگی را روشن کرده بود، اما مسئولان خانه‌ی اپرا تصمیم به تغییر کلی سیستم نورپردازی گرفتند. این مقاله به تاریخچه‌ی مختصری از چگونگی شکل‌گیری و طراحی بنا، اشکالات نورپردازی اولیه، روند رسیدن به کانسپت نورپردازی جدید و اجرای آن می­پردازد.
خانه­ ی اپرای سیدنی (1973-1957) از شاهکارهای اواخر دوران معماری مدرن است. این بنا در سطح جهانی تحسین شده و موجب افتخار مردم استرالیاست و در همین سابقه‌ی چند‌ساله، شهرتی جهانی کسب کرده، سمبل سیدنی و مردم استرالیا شده و به یکی از مراکز جهانی نمایش‌های هنری بدل گشته است.
سالن اپرای سیدنی در سال 2007 با این توصیفات در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شد: «خانه­ی اپرای سیدنی یک اثر برجسته از معماری قرن بیستم است. این اثر نشان‌دهنده‌ی مراتب متعددی از خلاقیت، هم در فرم معماری و هم در طرح سازه‌ای است؛ یک مجسمه­ ی شهری که به‌دقت درآب‌های زیبای اطراف خود جاسازی شده تا ساختمانی نمادین با شهرتی جهانی به وجود آورد.» متخصص ارزیابی کمیته‌ی میراث جهانی چنین ابراز می‌کنند: « … این ساختمان به خودی خود به‌عنوان یکی از شاهکارهای غیر‌قابل انکار از خلاقیت انسان، نه تنها در قرن بیستم، بلکه در تمام تاریخ بشر باقی‌ست.»
این مونمان توسط معمار دانمارکی، یورن اوتزون خلق شد؛ معماری که پتانسیل‌های مکانی پروژه را به‌خوبی درک کرده و شناخته بود. طرح وی در مسابقه‌ای با داوری ارو سارنین و معماران مطرح دیگر به‌عنوان طرح برگزیده برای این پروژه انتخاب شد. البته تاریخچه‌ای که پیرامون طراحی و ساخت این بنا وجود داشت هم به اندازه‌ی خود طرح بحث‌برانگیز بود.
تاریخچه
در سال 1956 دولت نیو ساؤث ولز مسابقه‌ای بین‌المللی برگزار و هیئت‌منصفه‌ای مستقل را برای داوری آن منظور کرد. مطالبات مسابقه مشخصات گسترده‌ای را به منظور جذب بهترین استعدادها در دنیا مطرح می­کرد، در حالی که محدودیت مالی و یا پارامترهای طراحی خاصی عنوان نشد. درخواست اصلی مسابقه یک طرح برای دو سالن اجرا، یکی برای اپرا و دیگری برای اجرای کنسرت‌های سمفونی بود. طرح اوتزون که در دور دوم داوری از میان کارهای کنار‌گذاشته‌شده انتخاب شده بود، با اقبال جمعی عظیمی مواجه شد و تصمیم دولت نیو ساؤث ولز مبنی بر اعلام اوتزون به‌عنوان تنها معمار برگزیده‌ی طرح، دور از ذهن و غیر­منتظره می­نمود. (گرچه یورن اوتزون در سال 1966 و پیش از دیدن تحقق ساختمان‌های خانه‌ی اپرای سیدنی، ساختمانی که سابقه‌ی کار او بر آن پایه‌گذاری شده بود، استرالیا را ترک کرد.)
یورن اوتزون در سال 1999مجدداً به‌عنوان معمار بنا انتخاب شد تا قواعدی برای طراحی شامل تغییرات، بازسازی و گسترش های آتی را تنظیم کند. او می‌کوشید با پیش‌بینی تغییرات آینده، اصالت طراحی اولیه را حفظ کند.
یورن اوتزون در نوامبر سال 2008 و در90 سالگی در کپنهاگ چشم از دنیا فروبست. او پیش‌تر در سال 2003 موفق به دریافت جایزه‌ی پریتسکر شده بود. اوتزون مجسمه‌ای صدف‌وار را به استرالیا تقدیم کرد که شکوه آن در نور روز و درخشش آن در شب متجلی بود. علاوه بر معماری شاخص، اجرای سازه­ای این بنا نیز بحث‌برانگیز بود، تا آنجا که مهندسان سازه در ابتدای طرح از اجرای آن اظهار ناتوانی می‌کردند. این دشواری به‌ویژه ناشی از سقف متمایز طرح بود
معماری
سقف بنا شامل تعدادی پوسته است که بر روی یک تراس وسیع، در هم چفت شده و با فضاهای تراس‌مانند دیگری که نقش پیاده‌رو را ایفا می‌کنند محاصره شده است. دو سالن اصلی نیز با آکس‌های طویل و کمی مایل خود عمدتاً به صورت شمالی-جنوبی در کنار یکدیگر چیده شده‌اند. آمفی‌تئاترِ روبه‌جنوب، از بندر دور است و سکوهای آن میان تماشاچیان و شهر قرار دارد. حیاط جلویی یک فضای باز وسیع است که مردم از آنجا به سمت پله‌های تریبون بالا می­روند. پله‌های عظیم و تندیس‌واری که حیاط جلو را به دو فضای اصلی اجرا متصل می‌کنند، ویژه‌ی مراسم هستند قریب به 100 متر عرض دارند.
سقف، پوسته‌ای در هم چفت‌شده است که توسط اوتزون و با همکاری مهندسان شرکت اووهاروپ و شرکا طراحی شده و شکل نهایی آن از سطح یک کره‌ی فرضی الهام گرفته شده است. هر قطعه از این پوسته‌ها از مقاطعی تشکیل شده که همگی به صورت شعاعی از یک ستون بتنی منشعب شده، اوج گرفته‌اند و به یک تیر منتهی می­شوند. پوسته از کاشی‌های صیقلی سفیدرنگ پوشیده شده، در حالی که تریبون با پنل‌های گرانیتی با تنالیته‌ی رنگی خاکی فرش شده است. دیوارهای شیشه‌ای یکی از جنبه‌های شاخص بنا هستند که توسط پیتر هال (معمار سازه بعد از اوتزون) به طرح افزوده شدند. در این پروژه طرح و ساخت به‌شدت در هم آمیخته و به هم وابسته بودند.
دید نوآورانه‌ی اوتزون به ساخت بنا در بر گیرنده‌ی ادغام ویژه و نوآورانه‌ای با محیط اطراف ساختمان بود. راه‌حل طرح و ساخت سازه‌های پوسته‌ای، هشت سال و اتمام کاشی‌های سرامیکی پوشاننده‌ی سقف‌ها سه سال به طول انجامید. ساخت قطعات پوسته‌مانند این بنا یکی دشوارترین پروژه‌های مهندسی بوده است. کانسپت طرح لاجرم نیازمند مهندسی و تکنیک‌های ساخت انقلابی بود. بولدرستون هورنیبروک ساخت سقف پوسته‌ای و سازه‌ی داخلی را بر عهده گرفت و دولت نیو ساؤث ولز سالن بزرگ‌تر را از اپرا به سالن کنسرت‌های سمفونی برگزارشده توسط کمیسیون رسانه‌های استرالیا تغییر داد، زیرا کنسرت‌ها به‌مراتب محبوب‌تر بوده و نسبت به اپرا تماشاگران بیشتری را جذب می‌کردند.
در نهایت، هزینه‌های مازاد پروژه باعث گسترش فعالیت منتقدان و مخالفان و تغییر دولت در سال 1966 نیز منجر به استعفای اوتزون، تظاهرات خیابانی و مخالفت‌های متخصصین شد.
پیتر هال با پشتیبانی لاینل تاد و دیوید لیتل‌مور معماری پروژه را بر عهده گرفت و تد فارمر دیوارهای شیشه‌ای و سه فضای پیش‌بینی‌نشده در زیر سالن کنسرت را کامل کرد. بنا در سال 1973 توسط ملکه الیزابت دوم افتتاح شد و بین سال‌های 1986 تا 1988 تحت نظارت معمار دولت نیو ساؤث ولز (اندرو اندرسن) وپیتر هال راه‌های جدیدی برای دسترسی به بنا و حیاط جلویی در نظر گرفته شد. در نهایت اوتزون جهت گردآوری اصولی برای آینده‌ی طرح به تیم پروژه بازگشت، زیرا که این امر بدون حضور طراح اولیه و آگاهی کامل از ایده‌ی اولیه امکان‌پذیر نبود.
در سال 1999 یورن اوتزون بار دیگر به‌عنوان معمار سالن اپرای سیدنی به توسعه‌ی چند اصل طراحی (ویژه‌ی این پروژه) پرداخت تا در آینده به‌عنوان راهنمای تمامی تغییرات بنا عمل کند. این اصول که شامل ذهنیت اولیه‌ی اوتزون در طراحی بنا می‌شوند، به حفظ تمامیت معماری آن در سال‌های بعد کمک می‌کنند. پروژه‌ی اصلی اوتزون تبدیل هال پذیرش به فضایی زیبا و پرنور بود که سایه‌روشنی بر روی تیر‌های بتنی اصلی و قسمت دیوارمانندی بیندازد که خود او طراحی کرده بود و در مقابل دید بندر قرار داشت. این اتاق به لحاظ اکوستیکی قابل توجه بوده و چون تنها فضایی‌ست که اوتزون به‌تنهایی در اپرای سیدنی طراحی کرده، در سال 2004 به افتخار وی اتاق اوتزون نامیده شد. در ادامه منحصراً به شیوه‌ی نورپردازی بنا و نظریه‌های مطرح‌شده در راستای روشنایی بنا در شب، در غیاب اوتزون و سپس با همکاری وی پرداخته شده است.
نورپردازی سالن اپرای سیدنی
اولویتی که پس از ترک اوتزون وجود داشت، بنا نهادن چند شیوه­ی بنیادین طراحی با تمرکزی ویژه بر نورپردازی برای بنا بود، طوری که چنین توصیه می‌شد: «طبیعت دقیق نورپردازی تنها می‌تواند پس از انجام تعداد قابل توجهی آزمایش و تحقیق درک شود.» در قرن بیست‌ویکم شبیه‌سازی با نرم‌افزار 3D CAD (اتوکد سه­بعدی)، دست کم به‌عنوان تحقیقات اولیه برای طرح­های نورپردازی، مفروض قرار می­گیرد. این فلسفه به‌درستی دریافت که چیزی به نام تجمل وجود ندارد و نورپردازی چنین سازه‌ی هندسی پیچیده‌ای تنها می­تواند بر اساس آزمایشات دقیق و ماکت‌های به‌مقیاس انجام پذیرد.
در آن زمان طراح نورپردازی پروژه جک والدرام بود که با همکاری معمار استرالیایی و شرکت جی.ای.سی فیلیپس، به کار بر روی نورپردازی سالن اپرا مشغول شد. شیوه‌ی طراحی‌شده توسط آنها تا به امروز هم در سالن اپرا استفاده می‌شود. کانسپت طرح‌هایی که والدرام ارائه داد بر اساس نورپردازی بام و به کمک نورافکن‌هایی از فواصل صدها متر دورتر از بنا انجام می‌شد. نورافکن (که توسط جولیوس پول و گیبسن طراحی شده بود و در مراسم سال 1988 استرالیا به‌کار رفت) شامل تعدادی نورافکن 1000 WCSI می‌شد که بر روی دو تیرک 5/12 متری (یکی در جنوب‌شرقی و دیگری در جنوب‌غربی بنا) مستقر بودند. این تیرک‌ها دو بادگیر فن‌مانند داشتند که مانع خیرگی در سرسرای بنا می‌شد. متأسفانه این نورپردازی ایجاد سایه‌های نامطلوبی در قسمت پایینی پوسته‌ها را هم به همراه داشت. چنین شد که اتحادیه‌ی سالن اپرای سیدنی ترغیب شد تا به دنبال راه‌حل بهتری برای نورپردازی بنایی باشد که نه تنها سمبلی برای سیدنی و استرالیا، بلکه برای جهان است.
استینسن وارمینگ یکی از اعضای تیم اولیه‌ی طراحی اپرای سیدنی بود. وی همکاری نزدیکی را با اوتزون آغاز کرد و به درکی وسیع از فلسفه‌ی معماری بنا و اهمیت نورپردازی آن دست یافت. در توضیحاتی که اوتزون در مفهوم “سفر” در این پروژه بیان کرده، ورود به ساختمان اپرا تجربه‌ای است که بازدیدکنندگان را از زندگی روزمره‌ی خود به “دنیای دیگر” منتقل می‌کند. این سفر از رسیدن فرد از خارج به سالن اپرا، آغاز و با ورود وی به قسمت‌های اصلی طرح ادامه می‌یابد. نورپردازی هم یکی از عناصر اساسی در این سفر بوده که فرد را در پروسه یاری می‌دهد.
این سفر به معنای افزایش نور با صعود بیشتر در طرح و یا پردازش فرم‌های مستقل نیست، بلکه بیشتر به معنای فراهم آوردن حالتی موزون و پویا در نورپردازی‌ست. همچنین این اثر قسمت اعظمی از چهارچوب کار پلان اصلی نورپردازی سالن اپرای سیدنی را شکل می‌دهد. پلان اصلی، پرونده‌های موجود در زمینه‌ی پلان استراتژیک ساختمان و پلان‌های مدیریت حفاظت، اصول تدوین­یافته توسط اوتزون را طبقه‌بندی می‌کند.

برخی از این اهداف اساسی (به همان اندازه که به نورپردازی پوسته‌ها وابسته‌اند) به قرار زیر می­باشد:
– استفاده‌ی دقیق و حساب‌شده از دمای رنگ در سقف، سکو و کف برای تقویت تقابل میان پوسته‌ها، چنان که رنگ سفید پوسته‌های سقف و رنگ گرم گرانیت کف را به یک میزان تقویت کند.
– در دیدرس نبودن منابع نوری تا حد امکان؛ تنها سازه و نورپردازی آن در معرض دید باشد.
– حفظ ساختمان به‌عنوان یک بنای سمبلیک در محیط پیرامون آن
– سطح نور در پوسته‌ها باید با روشنایی عمومی شهر در زمینه و دورنماهای غالب از هر نقطه‌ای که دید دارد، مرتبط و دارای تناسب باشد.
– نورپردازی سقف و پوسته‌ها موجب تقویت شکل هندسی و سازه‌ای معماری شود.
– نوع و زاویه‌ی نورپردازی باید قادر باشد تا به وسیله‌ی درجه‌بندی نوری، هندسه‌ی کروی پوسته‌ها را تقویت کند. همچنین تراکم نوری و جهت آن هم باید به‌خوبی نمایان‌گر شبکه‌بندی‌های موجود بر روی پوسته‌ها و پنل‌ها و تفاوت مصالح آنها (صیقلی و مات) باشد.
– نورپردازی سقف بر کل ترکیب تسلط داشته و سکوی کف با دریافت نور کافی، به‌زیرکی حضور و فرم خود را ابراز کند. نور دریافتی از فضاهای داخلی بر روی سکو باید به گونه‌ای کنترل شود که با تراکم نور پوسته‌ها در سقف برابری نکرده و خیرگی ایجاد نکند.
– حفظ تراکم نور به منظور تقویت اصول معماری بنا
مضمون سفر (کانسپت مطرح‌شده توسط اوتزون) نشان می‌داد که تصویر اولیه از اپرا از فاصله‌ای دور، می‌تواند همان پوسته‌ی صدفی شناور بر فراز سکوی اصلی باشد. بهتر آن است که پوسته‌های صدفی با رنگ سردتری نورپردازی شوند تا با رنگ گرم سکوی اصلی در تضاد باشند.
سایت اپرا که از سه طرف با آب احاطه شده و همچنین سازه‌ی مجسمه‌وار این بنا، دیدهای متفاوت و موقعیت نورپردازی خاصی را فراهم می­آورند؛ لازم بود تا قوس‌ها و منحنی‌های طرح با تأکید بر کنتراست و سایه‌روشن نورپردازی شوند و از نورپردازی یکنواخت (مانند طرح قبلی) که صفحات را تخت نشان می­داد، پرهیز شود.
نورپردازی در شب نیز در چهار دهه‌ی اخیر محل بحث بوده. پیشنهاد نهایی این بود که به جای افزایش کلی شدت روشنایی در شب، نورپردازی تأکیدی با هدف برجسته‌سازی فرم و ویژگی‌های خاص بنا مورد استفاده قرار بگیرد.
اطلاعات به‌دست‌آمده از کارهای اولیه به استنینسن وارمینگ اجازه داد تا به درخواست انجمن خانه‌ی اپرای سیدنی طی یک برنامه‌ی فشرده پوسته‌ی غربی اپرا را نورپردازی کند. این برنامه‌ی فشرده شامل شش هفته برای ارائه‌ی کانسپت و راهکار نورپردازی و کمتر از شش ماه برای نصب نهایی تجهیزات می­شد و تاریخ تکمیل کار کریسمس 2005 تعیین شد.
مدل‌سازی اولیه و گزینه‌ها
مطالعات و پروژهش‌های نورپردازی قبلی که در خانه‌ی اپرای سیدنی انجام گرفته بود همگی به نیاز نورپردازی نمای غربی و محوطه­ ی در دیدرس آن تأکید داشت، اما به دلیل محدودیت­های تکنیکی و مالی، نتایج حاصله طبق انتظار و مورد قبول نبود. استینسن وارمینگ به‌سرعت مدل‌هایی از نورپردازی دو، سه و چهار محوری ارائه داد که با نرم‌افزار 3D CAD شبیه­سازی شده بودند. نورپردازی‌های مستقیم و جهت­دار با کدهای رنگی مختلف مشخص شد تا افق­های دید و وسعت دید از مکان‌های پیشنهادی در اطراف بنا مشخص شود. به دلیل هندسه‌ی خاص بنا مدل‌سازی سه­ بعدی و شبیه­ سازی نورپردازی در محل اپرا امری ضروری به نظر می­رسید. در کل موافقت شد تا به جای چند منبع نوری بزرگ، تعداد بسیار بیشتری منابع نوری کوچک نصب شوند که مزایای زیر را داشت:
– افزایش قابل ملاحظه‌ی انعطاف­پذیری و سازگاری نصب تأسیسات بر روی بنا
– کاهش خیرگی
– کنترل بهتر نورهای منفرد
– کاهش تأثیرات شدید منابع قدرتمند
– تأثیر جزئی سوختن لامپ­ های رنگی و اشکال در تجهیزات منفرد بر نورپردازی کلی ساختمان (و نیز ساختمان‌های اطراف)
شبیه‌سازی با 3D CAD به مرحله‌ی بعدی طرح برای گسترش الگوی جای­گیری لامپ‌های سرامیکی 150 وات متال‌هالید منتقل شد. هدف این کار ایجاد یک کنتراستِ 10به1 بر روی پوسته‌های صدفی بود تا تیم طراحی کاملاً از تأثیر نورپردازی بر روی سازه‌ی مجسمه­ وار اطمینان حاصل کند. استفاده از لامپ­های 150 وات به دلیل رنگ‌پردازی مناسب و حفظ رنگ لامپ در طول عمر نسبتاً مناسبش بود (این امر نوآورانه در ابتدا برای طرح شهرت و افتخار آورد، اما بعدها این امر به طور کامل بر روی تجهیزات فعلی نورپردازی محقق نشد). و در نهایت شبیه­ سازی‌های پیشنهادیِ اتومونتاژ ظاهر ساختمان در طول روز (و شبیه­ سازی حقیقی نورپردازی در مقیاس واقعی) رضایت و موافقت انجمن خانه‌ی اپرای سیدنی را به‌عنوان کارفرما و معمار طرح جلب کرد.
این شبیه­ سازی در مقیاس واقعی برای نمایش قابلیت‌های طرح پیشنهادی و مشاهده‌ی نتایج تقریبی کار ضروری به نظر می­رسید. استینسن وارمینگ زمان رونمایی از شبیه­ سازی را مصادف با دیدار یورن اوتزون و جلسه­ ی دوره­ای انجمن اپرای سیدنی ترتیب داد. نتیجه، کسب رضایت آنها برای ادامه روند طراحی بود. تجهیزات بر روی بالابرهای انبری قرار گرفت تا نتایج به‌دست‌آمده از طریق شبیه­ سازی کامپیوتری در یک شبیه­ سازی با مقیاس واقعی تکرار شود. سایه­ روشن‌های مناسب با نصب پروژکتورهای قوی­تر در ایستگاه‌های مخصوص نورپردازی در 500 متری بنا و در جهت مخالف اسکله­ های گرد حاصل شد. لنزها و تجهیزات اُپتیکی بسیاری برای اجرای نورپردازی مورد نظر به‌کار گرفته و هریک از تجهیزات روشنایی در یک ماتریس وزنی ثبت شد. همان شب در جلسه­ های که با حضور یورن اوتزون و ریچارد جانسن و کمیته‌ی ساختمان اپرای سیدنی برگزار شد، کلیات طرح به تصویب رسید و کمیته‌ی میراث معماری اطمینان حاصل کرد که طرح نورپردازی جدید با نقشه‌های حفاظت از بنا مغایرتی ندارد.
از جمله نکاتی که به‌عنوان ویژگی­های مثبت نورپردازی در این جلسه خاطرنشان شد عبارتند از:
– نشان دادن جزئیات تایل‌های سازنده‌ی بنای اپرا به صورت منفرد
– برطرف کردن بعضی از سایه­ های ناخواسته
– افزایش نمای رنگی ساختمان در شب
– تأکید بر فرم کلی صدف‌های سازنده‌ی طرح و افزایش جلوه‌ی آنها
در این جلسه چنین مطرح شد که “ابعاد” و “مقیاس” و همچنین “حضور” خانه‌ی اپرای سیدنی در شب به طور چشمگیر و مثبتی ارتقا یافته است.
بر اساس ماتریس‌های ترسیم‌شده و شرایط و ضوابط، نورافکن باریک و پرتویی WE-EF ETC-141 که با لامپ‌های CDM- T با توان 150 وات و دمای 4200 درجه‌ی کلوین، ساخت شرکت فیلیپس تجهیز شده و به صورت مغزی در داخل نورافکن قرار گرفته بود، برای نورپردازی نهایی انتخاب شد. طراحی پیشرفته­تر تیرک نورپردازی مرحله به مرحله با همکاری شرکت­های JPW و یان و یورن اوتزون پیگیری می‌شد. تیرک‌های پیشنهادی با رنگ برنزی در بخش پایه قسمت بزرگ‌تری داشتند که جعبه‌ی کنترل در آن جای می‌گرفت. به دلیل طبیعت ویژه‌ی منطقه و محیط دریایی و خشن بندر سیدنی، هسته‌ی آهنی به‌عنوان مغزی تیرک پیشنهاد شد (یک راهکار سنتی). همچنین امکان نصب تجهیزات امنیتی که از قسمت پایه قابل­ کنترل باشد، بر بالای تیرک­ ها ایجاد شد. آغاز برنامه‌ی نصب تیرک­ های جدید شامل تخریب تیرک قدیمی موجود در سایت بود. به دلیل محدودیت­های زمانی و فشردگی برنامه اپرای سیدنی، تیرک‌ها در سه روز نصب و به برق و سیستم ­های کنترل سی باس متصل شدند و همه­ ی تیرک‌ها به کمک یک نقشه‌‌بردار تراز شدند تا در ارتفاع معین قرار بگیرند. تمامی برنامه‌ی نصب دیرک­ها، راه­اندازی، آزمایش و نصب تجهیزات الکتریکی و برق­ کشی در مدت سه شب به وسیله‌ی تیم استینسن وارمینگ، اپراتورهای دستگاه­ های بالابر، متخصصان نورپردازی و نصاب­ های تجهیزات انجام گرفت.
نورپردازی اپرای سیدنی از نمونه‌های موفق نورپردازی بناهای شاخص است. این پروژه به سبب نتایج درخشانش نه ­تنها تشویق و تحسین بسیاری، از جمله مدیرعامل اپرای سیدنی و سرپرست گروه گسترش عمرانی را به همراه داشت، بلکه به ابعاد مختلف بنای معماری پرداخته و بر جنبه­های مثبت آن تأکید کرده است، ضمن آنکه زودتر از موعد مقرر در قرارداد نیز به کارفرما تحویل داه. بودجه‌ی مصرفی آن نیز از بودجه­ای که در ابتدا برای این کار در نظر گرفته شده بود، بسیار کمتر تمام شد. از این رو پروژه‌ی نورپردازی خانه‌ی اپرای سیدنی نمونه ه­ای از یک پروژه‌ی موفق در همه­ ی جنبه­ های آن است. نورپردازی جدید اپرای سیدنی، تأثیر بسزایی در جلوه و حضور این بنای عظیم داشته و محیط اطراف این ساختمان را در طول شب تحت تأثیر خود قرار می‌دهد. به دلیل موفقیت این پروژه نورپردازی­های بخش شرقی اپرای سیدنی نیز طی قراردادی به شرکت استینسن وارمینگ واگذار شد که البته از نظر نورپردازی دشوارتر است و اهمیت بیشتری دارد، چرا که نمای شرقی توسط بندر سیدنی احاطه شده و پل بندرگاه سیدنی درست از مقابل این بنا می‌گذرد و این منظره سوژه­ی تمامی عکس­ هایی‌ست که از سمت دریا از این بنا گرفته می‌شود. همچنین به دلیل فاصله‌ی اندک خانه‌ی اپرا از کناره‌ی بندرگاه، عمده‌ی تجهیزات باید در داخل آب بندرگاه جاگیری و نصب شود که این در نوع خود پروژه­ای عظیم و قابل تأمل است.

Source
Sydney Opera House Official Website: www.sydneyoperahouse.com (Jan, 2011)
www.cibse.org.au (Dec, 2010)
theoperahouseproject.com (Jan, 2011)
Philips Official Website: www.lighting.philips.com
www.ecat.lighting.philips.com/l/us (Jan, 2011).
The Opera House Project Official Website: http://theoperahouseproject.com (Oct, 2011)
The NSW Government>s State Records: http://gallery.records.nsw.gov.au (Nov, 2011)