معماری تنها حاصل فرم‌ها، مصالح ساختمانی و شیوه­‌های ساخت نیست، بلکه بیش از آن، حاصل احساس و کیفیّتی است که فضا بر افرادی که با آن در تعامل هستند بر جای گذارده، و در ذهن آن‌ها تبدیل به خاطره­‌ای ماندگار می‌­گردد. ایده­‌ی اصلی طراحی آپارتمان شماره 17 مبتنی بر همین ایده است. از این رو، خطوط اصلی شکل­‌دهنده­‌ی طرحِ جدید که حاصل تبدیل و دگردیسی خطوط 45 درجه‌­ی طرح قبل از بازسازی است، در جهت خلق فضایی متفاوت برای زندگی، سامان داده شده‌­اند. ایده­‌ای که تلاش شده تا با استفاده از هندسه‌­ی پیوسته، یک‌پارچگی تمامی اجزاء و عناصر معماری تا کوچکترین جزئیات انتخاب تجهیزات و مصالح مناسب به­‌گونه‌­ای که گویی خود بخشی از عناصر معماری اصلی طراحی بوده و تفکیک آن‌ها از فضای پیرامونی دشوار است، محقق گردد. این ویژگی‌ها، در نهایت منجر به خلق مجموعه­‌ی پیوسته­‌ای از خطوط در طرح بدنه‌­ها، سقف و کف گشته است که در فضا گسترش یافته و با توجه به نیازهای بخش‌های مختلف می‌­شکنند و فرم تازه‌­ای پدید می­‌آورند. خطوط 45 درجه­‌ی طرح قدیمی که تبدیل به خطوط شکسته‌­ی امروزی گشته‌­اند، از کف‌­سازی برخاسته و بر روی بدنه‌­ها لغزیده، شومینه و سایر عناصر ثابت معماری را شکل می‌دهند و در ادامه، به خطوط بدنه­‌ها پیوسته و از آنجا به بالا می‌­خزند؛ و در نهایت، در سقف به خطوط شکسته­‌ی نورانی می‌­پیوندند.
حرکت‌های خطوط اصلی طرح، عناصر معماری متحرکی خلق کرده که در کل فضا جریان یافته و در نهایت به خلق فضایی پویا و زنده انجامیده است. فضایی که تجربه­‌ی زندگی متفاوت را به­‌عنوان اصلی‌­ترین خواسته‌­ی کارفرما برای وی به ارمغان آورده است.

معماری معاصر ایران :مسکونی، طراحی داخلی

_____________________________________

نام پروژه: آپارتمان شماره‌­ی 17
طراح: رضا مفاخر، رضا نجفیان؛ دفتر طراحی زِتا
همکاران اجرایی: احسان فیض رفعتیان، کیارش کسبیان، عارف منتظری
کارفرما: فرشـاد
عکاس: رضا نجفیان
محل اجرا: تهران، خیابان پاسداران
زیر بنا: 275 متر مربع
تاریخ شروع: 1/6/88
تاریخ اتمام: 12/11/88