این بنا، آخرین ساختمان از پیاده‌­راه می‌­باشد و عامل اتصال به جنوب و باابهت‌­ترین ساختمان در این طرح دیبا است. یکی از مشخصات کارهای دیبا که مربوط به تعامل درون و بیرون است، در این ساختمان هم دیده می‌­شود، به نحوی که عابران بیرون از محوطه، قادر به دیدن فضای داخلی محوطه هستند. ضمناً فضای سخاوت‌مند و سرپوشیده‌ی بیرونی هم محل مناسبی برای تجمع دانشجویان است. برای شکستن مقیاس در بعد افقی و کشیده‌­ی ساختمان، پلکان خروج اضطراری و محل خروج وی.آی.پی، در قالب جعبه‌­هایی ساخته شدند. این سالن در جنوب و در جلوی ساختمان‌­های کوچک ورزشی که پیش­تر طراحی و اجرا شده بودند، قرار دارد.
در این بنا بر خلاف دیگر ساختمان‌­های این مجموعه، بروتالیزم وجود دارد؛ معماری آن نمودی از استحکام و قدرت است که به نوع کاربری آن مربوط می‌­شود، چون برای ورزش طراحی شده که سرشار از فعالیت‌­های بدنی است و با حرکات فیزیکی گاه شدید همراه است.
استفاده از بتن عریان به صورت خشن، طوری انجام شده که سازه­‌ی ساختمان به­‌خوبی از بیرون نمایان است. بر خلاف ساختمان‌­های دیگر که با آجر ساخته شده­‌اند و حال و منظر سنتی دارند، این ساختمان را می‌­توان یک مدرنیزم خشن نامید. برای پوشش بنا از روش سازه­‌ا‌ی قاب فضایی (Space Frame) استفاده شده است. در آن زمان این عملکرد برای پوشش سازه‌­های کلان کاری نو و پیشگام محسوب می­‌شد. برای شکستن هیبت ساختمان، در قسمت شرقی و غربی مقداری از پوسته به‌­صورت شیشه­‌ای ساخته شده که در کنتراست با بقیه‌­ی ساختمان، مانند نگین روی انگشتر است.

معماری معاصر ایران : فرهنگی، هنری، مذهبی، ورزشی

______________________________________________            

نام پروژه : سالن ورزشی سرپوشیده، مجموعه دانشگاهی جندی شاپور
معمار: کامران دیبا
سال ساخت: 1355-1351